کلیات سعدی/غزلیات/سرمست اگر درآیی عالم به هم برآید
< کلیات سعدی | غزلیات
۲۸۳– ب
| سرمست اگر درآئی عالم بهم برآید | خاک وجود ما را گرد از عدم برآید | |||||
| گر پرتوی ز رویت در کنج خاطر افتد | خلوت‌نشین جانرا آه از حرم برآید | |||||
| گلدستهٔ امیدی بر جان عاشقان نه | تا رهروان غم را خار از قدم برآید | |||||
| گفتی بکام روزی با تو دمی برآرم | آن کام برنیامد ترسم که دم برآید | |||||
| عاشق بگشتم[۱] ار چه دانسته بودم اوّل | کز تخم عشقبازی شاخ ندم برآید | |||||
| گویند دوستانم سودا و ناله تا کی | سودا ز عشق خیزد ناله ز غم برآید | |||||
| دل رفت و صبر و دانش ما مانده‌ایم و جانی | ور زانکه غم غم تست آن نیز هم برآید | |||||
| هر دم ز سوز عشقت سعدی چنان بنالد | کز شعر سوزناکش دود از قلم برآید[۲] | |||||