کلیات سعدی/غزلیات/مرا چو آرزوی روی آن نگار آید
< کلیات سعدی | غزلیات
۲۸۲– خ
مرا چو آرزوی روی آن نگار آید | چو بلبلم هوس نالههای زار آید | |||||
میان انجمن از لعل او چو آرم یاد | مرا سرشک چو یاقوت در کنار آید | |||||
ز رنگ لاله مرا روی دلبر آید یاد | ز شکل سبزه مرا یاد خط یار آید | |||||
گلی بدست من آید چو روی تو هیهات | هزار سال دگر گر چنین بهار آید | |||||
خسان خورند بر از باغ وصل او و مرا | ز گلستان جمالش نصیب خار آید | |||||
طمع مدار وصالی که بیفراق بود | هراینه پس هر مستئی خمار آید | |||||
مرا زمانه ز یاران بمنزلی انداخت | که راضیم بنسیمی کزان دیار آید[۱] | |||||
فراق یار بیکبار بیخ صبر بکند | بهار وصل ندانم که کی ببار آید | |||||
دلا اگر چه که تلخست بیخ صبر ولی | چو بر امید وصالست خوشگوار آید | |||||
پس از تحمل سختی امید وصل مراست | که صبح از شب و تریاک هم ز مار آید | |||||
ز چرخ عربده جو بس خدنگ تیر جفا | بجست و در دل مردان هوشیار آید | |||||
چو عمر خوش نفسی گر گذر کنی بر من | مرا همان نفس از عمر در شمار آید | |||||
بجز غلامی دلدار خویش سعدی را | ز کار و بار جهان گر شهیست عار آید[۲] |