کلیات سعدی/غزلیات/شرطست جفا کشیدن از یار

۲۹۸– ط

  شرطست جفا کشیدن از یار خمرست و خمار و گلبن و خار  
  من معتقدم که هر چه گوئی شیرین بود از لب شکربار  
  پیش دگری نمیتوان رفت از تو بتو آمدم بزنهار  
  عیبت نکنم اگر بخندی بر من چو بگریم از غمت زار  
  شک نیست که بوستان بخندد هر گه[۱] که بگرید ابر آزار  
  تو میروی و خبر نداری و اندر عقبت قلوب و ابصار  
  گر پیش تو نوبتی بمیرم هیچم نبود گزند و تیمار  
  جز حسرت آن که زنده گردم تا پیش بمیرمت دگر بار  
  گفتم که بگوشهٔ چو سنگی بنشینم و روی دل بدیوار  
  دانم که میسرم نگردد تو سنگ درآوری بگفتار  
  سعدی نرود بسختی از پیش با قید کجا رود گرفتار؟  


  1. وقتی.