کلیات سعدی/غزلیات/طوطی نگوید از تو دلاویزتر سخن

۴۶۲ – ط

  طوطی نگوید از تو دلاویزتر سخن با شهد میرود ز دهانت بدر سخن  
  گر من نگویمت که تو شیرین عالمی تو خویشتن دلیل بیاری بهر سخن  
  واجب بود که بر سخنت آفرین کنند لیکن مجال گفت نباشد[۱] تو در سخن  
  در هیچ بوستان چو تو سروی نیامدست بادام چشم و پسته‌دهان و شکرسخن  
  هرگز شنیدهٔ ز بُن سرو بوی مشک؟ یا گوش کردهٔ ز دهان قمر سخن[۲]؟  
  انصاف نیست پیش تو گفتن حدیث خویش[۳] من عهد میکنم که نگویم دگر سخن  
  چشمان دلبرت بنظر سحر میکنند من خود چگونه گویمت اندر نظر سخن  
  ای باد اگر مجال سخن گفتنت بود[۴] در گوش آن ملول بگوی اینقدر سخن  
  وصفی چنانکه لایق حسنت نمیرود آشفته حال را نبود معتبر سخن[۵]  
  در میچکد ز منطق سعدی بجای شعر گر سیم داشتی بنوشتی بزر سخن  
  دانندش اهل فضل که مسکین غریق بود هر گه که در سفینه ببینندتر سخن[۶]  


  1. لیکن سخن حلال نباشد.
  2. در بعضی نسخ بیت چنین است:
      شرم آیدم همی که قمر خوانمت بحسن هرگز شنیدهٔ ز دهان قمر سخن؟  
  3. عشق.
  4. ای باد اگر بگلشن روحانیان روی.
  5. روئی چنین درو نتوان گفت هر سخن
  6. این بیت در بعضی از نسخ وسط غزل واقعشده و چنین است:
      گیرم که حال غرقه ندانند دوستان آخر درین سفینه ببینندتر سخن