کلیات سعدی/غزلیات/چه خوش بود دو دلارام دست در گردن
< کلیات سعدی | غزلیات
۴۶۳ – ب
| چه خوش بود دو دلارام دست در گردن | بهم نشستن و حلوای آشتی خوردن | |||||
| بروزگار عزیزان که روزگار عزیز | دریغ باشد بیدوستان بسر بردن | |||||
| اگر هزار جفا سروقامتی بکند | چو خود بیاید عذرش بباید آوردن | |||||
| چه شکر گویمت ای باد مشکبوی وصال | که بوستان امیدم بخواست پژمردن | |||||
| فراق روی تو هر روز[۱] نفس کشتن بود | نظر بشخص[۲] تو امروز روح پروردن | |||||
| کسیکه قیمت ایام وصل نشناسد | ببایدش دو سه روزی مفارقت کردن | |||||
| اگر سری برود بیگناه در پائی | بخردهٔ ز بزرگان نشاید آزردن | |||||
| بتازیانه گرفتم که بیدلی بزنی | کجا تواند رفتن کمند در گردن؟ | |||||
| کمال شوق ندارند عاشقان صبور | که احتمال ندارد بر آتش افسردن | |||||
| گر آدمی صفتی سعدیا بعشق بمیر | که مذهب حیوانست همچنین مردن | |||||