کلیات سعدی/غزلیات/ما گدایان خیل سلطانیم
< کلیات سعدی | غزلیات
۴۳۲ – ب، خ
ما گدایان خیل سلطانیم | شهربند هوای جانانیم | |||||
بنده را نام خویشتن نبود | هر چه ما را لقب نهند آنیم | |||||
گر برانند و گر ببخشایند | ره بجای دگر نمیدانیم | |||||
چون دلارام میزند شمشیر | سر ببازیم و رخ نگردانیم | |||||
دوستان در هوای صحبت یار[۱] | زر فشانند و ما سر افشانیم | |||||
مر خداوند عقل و دانش را | عیب ما گو مکن که نادانیم[۲] | |||||
هر گلی نو[۳] که در جهان آید | ما بعشقش هزاردستانیم | |||||
تنگ چشمان نظر بمیوه کنند | ما تماشاکنان بستانیم | |||||
تو بسیمای شخص مینگری | ما در آثار صنع حیرانیم[۴] | |||||
هر چه گفتیم جز حکایت دوست | در همه عمر از آن پشیمانیم | |||||
سعدیا بیوجود صحبت یار | همه عالم بهیچ نستانیم | |||||
ترک جان عزیز بتوان گفت | ترک یار عزیز نتوانیم |