کلیات سعدی/غزلیات/کاش کان دلبر عیار که من کشته اویم
< کلیات سعدی | غزلیات
۴۴۰ – خ، ب
| کاش کان دلبر عیار که من کشتهٔ اویم | بار دیگر بگذشتی که کند زنده ببویم | |||||
| تَرک من گفت و بترکش نتوانم که بگویم | چکنم نیست دلی چون دل او زآهن و رویم | |||||
| تا قدم باشدم اندر قدمش افتم و خیزم | تا نفس مانَدَم اندر عقبش پُرسم و پویم[۱] | |||||
| دشمن خویشتنم هر نفس از دوستی او | تا چه دید از من مسکین که ملولست ز خویم | |||||
| لب او بر لب من این چه خیالست و تمنا | مگر آنگه که کند کوزه‌گر از خاک سبویم | |||||
| همه بر من چه زنی زخم فراق ای مه خوبان | نه منم تنها کاندر خم چوگان تو گویم | |||||
| هر کجا صاحب حسنیست ثنا گفتم و وصفش | تو چنان صاحب حسنی که ندانم که چه گویم | |||||
| دوش میگفت که سعدی غم ما هیچ ندارد | می‌نداند که گرم سر برود دست نشویم | |||||
- ↑ جویم.