کلیات سعدی/غزلیات/متقلب درون جامه ناز
< کلیات سعدی | غزلیات
۳۱۱– ط
متقلب درون جامهٔ ناز | چه خبر دارد از شبان دراز؟ | |||||
عاقل انجام عشق میبیند | تا[۱] هم اوّل نمیکند آغاز | |||||
جهد کردم که دل بکس ندهم | چه[۲] توان کرد با دو دیدهٔ باز؟ | |||||
زینهار از بلای تیر نظر | که چو رفت از کمان نیاید باز | |||||
مگر از شوخی تذروان بود | که فرو دوختند دیدهٔ باز | |||||
محتسب در قفای رندانست | غافل از صوفیان شاهدباز | |||||
پارسائی که خمر عشق چشید | خانه گو با معاشران پرداز | |||||
هر که را با گل آشنائی بود[۳] | گو برو با جفای خار بساز | |||||
سپرت میبباید افکندن | ای که دل میدهی به تیرانداز | |||||
هر چه بینی ز دوستان کرمست | گر اهانت کنند و گر اعزاز | |||||
دست مجنون و دامن لیلی | روی[۴] محمود و خاکپای ایاز | |||||
هیچ بلبل نداند این دستان | هیچ مطرب ندارد این آواز | |||||
هر متاعی ز معدنی خیزد | شکر از مصر و سعدی از شیراز |