کلیات سعدی/غزلیات/مرا از آن چه که بیرون شهر صحراییست

۱۱۳– ب

  مرا از آنچه که بیرون شهر صحرائیست قرین دوست بهر جا که هست خوش جائیست  
  کسی که روی تو دیدست ازو عجب دارم که باز در همه عمرش سر تماشائیست  
  امید وصل مدار و خیال دوست مبند گرت بخویشتن از ذکر دوست پروائیست  
  چو بر ولایت دل دست یافت لشکر عشق بدست باش که هر بامداد یغمائیست  
  ببوی زلف تو با باد عیشها دارم اگر چه عیب کنندم که بادپیمائیست  
  فراغ صحبت دیوانگان کجا باشد؟ ترا که هر خم موئی[۱] کمند دانائیست  
  ز دست عشق تو هر جا که میروم دستی نهاده بر سر و خاری شکسته در پائیست  
  هزار سرو بمعنی بقامتت نرسد وگرچه سرو بصورت بلند بالائیست  
  ترا که گفت که حلوا دهم بدست رقیب؟ بدست خویشتنم زهر ده که حلوائیست  
  نه خاص در سر من عشق در جهان آمد که هر سری که تو بینی رهین سودائیست  
  ترا ملامت سعدی حلال کی باشد؟ که بر کناری و او در میان دریائیست  


  1. مویت، زلفت.