کلیات سعدی/غزلیات/مرا به عاقبت این شوخ سیمتن بکشد

۲۰۸– ب

  مرا بعاقبت این شوخ سیمتن بکشد چو شمع سوخته روزی در انجمن بکشد  
  بلطف اگر بخرامد هزار دل ببرد بقهر اگر بستیزد هزار تن بکشد  
  اگر خود[۱] آب حیاتست در دهان و لبش مرا عجب نبود کان لب و دهن بکشد  
  گر ایستاد حریفی اسیر عشق بماند و گر گریخت خیالش بتاختن بکشد  
  مرا که قوّت کاهی نه، کی دهد زنهار بلای عشق که فرهاد کوهکن بکشد؟  
  کسان عتاب کنندم که ترک عشق بگوی بنقد اگر نکشد عشقم، این سخن بکشد  
  بشرع، عابد اوثان اگر بباید کُشت مرا چه حاجت کشتن که خود وثن بکشد  
  بدوستی گله کردم ز چشم شوخش گفت عجب نباشد اگر مست[۲] تیغزن بکشد  
  بیک نفس که برآمیخت یار با اغیار بسی نماند که غیرت وجود من بکشد  
  بخنده گفت که من شمع جمعم ایسعدی مرا از آن چه که پروانه خویشتن بکشد  


  1. اگر چه.
  2. ترک.