کلیات سعدی/غزلیات/مرا راحت از زندگی دوش بود

by سعدی

۲۵۸– ط

	مرا راحت از زندگی دوش بود			که آن ماه رویم در آغوش بود
	چنان مست دیدار و حیران عشق			که دنیا و دینم فراموش بود
	نگویم می لعل شیرین گوار			که زهر از کف دست او نوش بود
	ندانستم از غایت لطف و حسن			که سیم و سمن یا بر و دوش بود
	بدیدار و گفتار جان پرورش			سراپای من دیده و گوش بود
	نمیدانم این[۱] شب که چون روز شد			کسی باز داند که باهوش بود
	مؤذّن غلط کرد بانگ نماز			مگر همچو من مست و مدهوش بود
	بگفتیم و دشمن بدانست و دوست			نماند آن تحمل که سرپوش بود
	بخوابش مگر دیدهٔ سعدیا			زبان درکش امروز کان دوش بود
	مبادا که گنجی ببیند فقیر			که نتواند از حرص خاموش بود

---

1. آن.