کلیات سعدی/غزلیات/می‌برزند ز مشرق شمع فلک زبانه
< کلیات سعدی | غزلیات
۴۹۵ – ط
| می‌برزند ز مشرق شمع فلک زبانه | ای ساقی صبوحی درده می شبانه[۱] | |||||
| عقلم بدزد لختی چند اختیار دانش؟ | هوشم ببر زمانی تا کی غم زمانه؟ | |||||
| گر سنگ فتنه بارد فرق منش سپر کن | ور تیر طعنه آید جان منش نشانه | |||||
| گر می بجان دهندت بستان که پیش دانا | ز آب حیات بهتر خاک[۲] شرابخانه | |||||
| آن کوزه بر کفم نه کآب حیات دارد | هم طعم نار دارد هم رنگ ناردانه | |||||
| صوفی چگونه گردد گرد شراب صافی؟ | گنجشک را نگنجد عنقا در آشیانه | |||||
| دیوانگان نترسند از صولت قیامت | بشکیبد اسب چوبین از سیف و[۳] تازیانه[۴] | |||||
| صوفی و کنج خلوت سعدی و طرف صحرا | صاحب هنر نگیرد بر بی هنر بهانه | |||||