کلیات سعدی/غزلیات/نظر خدای بینان طلب هوا نباشد
< کلیات سعدی | غزلیات
۱۹۷– ط
| نظر خدای بینان طلب هوا نباشد | سفر نیازمندان قدم خطا نباشد | |||||
| همه وقت عارفانرا نظرست و عامیانرا | نظری معاف دارند و دوم روا نباشد | |||||
| بنسیم صبح باید که نبات زنده باشی | نه جماد مرده کان را خبر از صبا نباشد | |||||
| اگرت سعادتی هست که زنده‌دل بمیری | بحیاتی اوفتادی که دگر فنا نباشد | |||||
| بکسی نگر که ظلمت بزداید از وجودت | نه کسی نعوذبالله که در او صفا نباشد | |||||
| تو خود از کدام شهری که ز دوستان نپرسی؟ | مگر اندران ولایت که توئی وفا نباشد | |||||
| اگر اهل معرفت را چو نی استخوان بسنبی[۱] | چو دفش بهیچ سختی خبر از قفا نباشد | |||||
| اگرم تو خون بریزی بقیامتت نگیرم | که میان دوستان این همه ماجرا نباشد | |||||
| نه حریف[۲] مهربانست، حریف سست پیمان | که بروز تیرباران سپر بلا نباشد | |||||
| تو در آینه نگه کن که چه دلبری، ولیکن | تو که خویشتن ببینی نظرت بما نباشد | |||||
| تو گمان مبر که سعدی ز جفا ملول گردد | که گرش تو بی جنایت بکشی جفا نباشد | |||||
| دگری همین حکایت بکند که من، ولیکن | چو معاملت ندارد سخن آشنا نباشد | |||||