کلیات سعدی/غزلیات/هر که بی دوست می‌برد خوابش

۳۱۹– ب

  هر که بیدوست میبرد خوابش همچنان صبر هست و پایابش  
  خواب از آن چشم چشم نتوانداشت که ز سر برگذشت سیلابش  
  نه بخود میرود گرفتهٔ عشق دیگری میبرد بقلابش  
  چکند پای بند مهر کسی که نبیند جفای اصحابش؟  
  هر که حاجت بدرگهی دارد لازمست احتمال بوّابش  
  ناگزیرست تلخ و شیرینش خار و خرما و زهر و جلاّبش  
  سایرست این مثل که مستسقی نکند رود دجله سیرابش  
  شب هجران دوست ظلمانیست ور برآید هزار مهتابش  
  برود جان مستمند[۱] از تن نرود مُهر مِهر احبابش  
  سعدیا گوسفند قربانی بکه نالد ز دست قصابش؟  


  1. دردمند.