کلیات سعدی/غزلیات/هزار سختی اگر بر من آید آسانست

۸۲– ب، خ

  هزار سختی اگر بر من آید آسانست که دوستی و ارادت هزار چندانست  
  سفر دراز نباشد بپای طالب دوست که خار دشت محبت گلست و ریحانست  
  اگر تو جور کنی جور نیست تربیتست و گر تو داغ نهی داغ نیست درمانست  
  نه آبروی که گر خون دل بخواهی ریخت مخالفت نکنم، آن کنم که فرمانست  
  ز عقل من عجب آید صوابگویانرا که دل بدست تو دادم خلاف در جانست  
  من از کنار تو دور اوفتاده‌ام نه عجب گرم قرار نباشد، که داغ هجرانست  
  عجب در آن سر زلف معنبر مفتول که در کنار تو خسبد چرا پریشانست؟  
  جماعتی که ندانند حظّ روحانی تفاوتی که میان دواب و انسانست  
  گمان برند که در باغ عشق[۱] سعدی را نظر بسیب زنخدان و نار پستانست  
  مرا هراینه خاموش بودن اولیتر که جهل پیش خردمند عذر نادانست  
  وَ ما اُبَرّئُ نَفسی وَلا اُزکیها که هر چه نقل کنند از بشر در امکانست  


  1. حسن.