کلیات سعدی/غزلیات/همه کس را تن و اندام و جمالست و جوانی

۶۱۸ – ط

  همه کس را تن و اندام و جمالست و جوانی وین همه لطف ندارد تو مگر سرو روانی  
  نظر آوردم و بردم[۱] که وجودی بتو ماند همه اسمند و تو جسمی همه جسمند و تو جانی  
  تو مگر پرده بپوشی و کست روی نبیند ور همین[۲] پرده زنی پردهٔ خلقی بدرانی  
  تو ندانی که چرا در تو کسی خیره بماند تا کسی همچو تو باشد که درو خیره بمانی  
  نوک تیر مژه از جوشن جان میگذرانی من تنک پوست نگفتم تو چنین سخت کمانی  
  هر چه در حسن[۳] تو گویند چنانی بحقیقت عیبت آنست که با ما بارادت نه چنانی  
  رمقی بیش نماندست گرفتار غمت را چند مجروح توانداشت بکش تا برهانی  
  بیش ازین صبر ندارم که تو هر دم بر قومی بنشینی و مرا بر سر آتش بنشانی  
  گر بمیرد عجب ار شخص[۴] و دگر زنده نباشد که برانی ز در خویش و دگربار بخوانی  
  سعدیا گر قدمت راه بپایان نرساند باری اندر طلبش عمر بپایان برسانی  


  1. دیدم.
  2. و گر این.
  3. در وصف.
  4. آن شخص.