کلیات سعدی/غزلیات/کسی که روی تو دیدست حال من داند
< کلیات سعدی | غزلیات
۲۱۹– ط
| کسی که روی تو دیدست حال من داند | که هر که دل بتو پرداخت صبر نتواند | |||||
| مگر تو روی بپوشی و گر نه ممکن نیست | که آدمی که تو بیند نظر بپوشاند[۱] | |||||
| هر آفریده که چشمش بر آن جمال افتاد | دلش ببخشد و بر جانت آفرین خواند | |||||
| اگر بدست کند باغبان چنین سروی | چه جای چشمه که بر چشمهات بنشاند | |||||
| چه روزها بشب آورد جان منتظرم[۲] | ببوی آنکه شبی با تو روز گرداند | |||||
| بچند حیله شبی در فراق روز کنم[۳] | و گر نبینمت آنروز هم بشب ماند | |||||
| جفا و سلطنتت میرسد ولی مپسند | که گر[۴] سوار براند پیاده درماند | |||||
| بدست رحمتم از خاک آستان بردار[۵] | که گر بیفکنیم کس بهیچ نستاند | |||||
| چه حاجتست بشمشیر قتل عاشق را؟ | حدیث دوست بگویش که جان برافشاند | |||||
| پیام اهل دلست اینخبر که سعدی داد | نه هر که گوش کند معنی سخن داند | |||||