کلیات سعدی/غزلیات/کمان سخت که داد آن لطیف بازو را
< کلیات سعدی | غزلیات
۱۹– ب
| کمان سخت که داد آن لطیف بازو را؟ | که تیر غمزه تمامست صید آهو را | |||||
| هزار صید دلت پیش تیر باز آید | بدین صفت که تو داری کمان ابرو را | |||||
| تو خود بجوشن و برگستوان نه[۱] محتاجی | که روز معرکه بر خود زره کنی مو را | |||||
| دیار[۲] هند و اقالیم ترک بسپارند | چو چشم ترک تو بینند و زلف هندو را | |||||
| مغان که خدمت بت میکنند در فرخار | ندیده‌اند مگر دلبران بت رو را | |||||
| حصار قلعهٔ باغی بمنجنیق مده | ببام قصر برافکن کمند گیسو را | |||||
| مرا که عزلت عنقا گرفتمی همه عمر | چنان اسیر گرفتی که باز تیهو را | |||||
| لبت بدیدم و لعلم بیوفتاد از چشم | سخن بگفتی و قیمت برفت لولو را | |||||
| بهاء[۳] روی تو بازار ماه و خور بشکست | چنانکه معجز موسی طلسم جادو را | |||||
| برنج بردن بیهوده گنج نتوان برد | که بخت راست فضیلت نه زور بازو را | |||||
| بعشق روی نکو دل کسی دهد سعدی | که احتمال کند خوی زشت[۴] نیکو را | |||||