کلیات سعدی/غزلیات/با دوست باش گر همه آفاق دشمنند
< کلیات سعدی | غزلیات
۲۴۷– ط
| با دوست باش گر همه آفاق دشمنند | کو مرهمست اگر دگران نیش میزنند | |||||
| ای صورتی که پیش تو خوبان روزگار | همچون طلسم پای خجالت بدامنند | |||||
| یک بامداد اگر بخرامی ببوستان | بینی که سرو را ز لب جوی برکنند | |||||
| تلخست پیش طایفهٔ جور خوبروی | از معتقد شنو که شکر می‌پراکنند | |||||
| ای مُتقی گر اهل دلی دیده‌ها بدوز | کاینان بدل ربودن مردم معینند | |||||
| یا پرده[۱] بچشم تامّل فروگذار | یا دل بنه که پرده ز کارت برافکنند | |||||
| جانم دریغ نیست ولیکن دل ضعیف | صندوق سرّ توست نخواهم که بشکنند | |||||
| حُسن تو نادِرست درین عهد[۲] و شعر من | من چشم بر تو و همگان گوش بر منند | |||||
| گوئی جمال دوست که بیند چنانکه اوست؟ | الا براه دیدهٔ سعدی نظر کنند | |||||