کلیات سعدی/غزلیات/دلبرا پیش وجودت همه خوبان عدمند

by سعدی

۲۴۶– ب

	دلبرا پیش وجودت همه خوبان عدمند			سروران بر در سودای تو خاک قدمند
	شهری اندر هوست سوخته در آتش عشق[۱]			خلقی اندر طلبت غرقهٔ دریای غمند
	خون صاحبنظران ریختی ای کعبهٔ حسن			قتل اینان که روا داشت که صید حرمند؟
	صنم اندر بلد کفر پرستند و صلیب			زلف و روی تو در اسلام صلیب و صنمند
	گاهگاهی بگذر در[۲] صف دلسوختگان			تا ثنائیت بگویند و دعائی بدمند
	هر خم از جَعد[۳] پریشان تو زندان دلیست			تا نگوئی که اسیران کمند تو کمند
	حرفهای خط موزون تو پیرامن روی			گوئی از مشک سیه بر گل سوری رقمند[۴]
	در چمن سرو ستادست[۵] و صنوبر خاموش			که اگر قامت زیبا ننمائی بچمند[۶]
	زین امیران ملاحت که تو بینی بر کس[۷]			بشکایت نتوان رفت که خصم و حکمند
	بندگان را نه گزیرست ز حُکمت نه گریز			چه کنند؟ ار بکشی ور بنوازی خدمند
	جور دشمن چکند گر نکشد طالب دوست؟			گنج و مار و گل و خار و غم و شادی بهمند
	غم دل با تو نگویم که تو در راحت نفس			نشناسی که جگرسوختگان در المند
	تو سبکبارِ قویحال کجا دریابی			که ضعیفان غمت بارکشان ستمند؟
	سعدیا عاشق صادق ز بلا نگریزد			سست عهدان ارادت ز ملامت برمند

---

1. تجدیدنظر: شهری اندر طلبت سوختهٔ آتش عشق
2. بر.
3. زلف.
4. این بیت در بسیاری از نسخ نیست.
5. چمانست.
6. که اگر قامت زیبا بنمائی بخمند. ... بنمائی بچمند.
7. بر خلق.