کلیات سعدی/غزلیات/برآمد باد صبح و بوی نوروز
< کلیات سعدی | غزلیات
۳۱۳– ق
| برآمد باد صبح و بوی نوروز | بکام دوستان و بخت پیروز | |||||
| مبارک بادت این سال و[۱] همه سال | همایون بادت این روز و[۱] همه روز | |||||
| چو آتش در درخت افکند گلنار | دگر منقل منه آتش میفروز | |||||
| چو نرگس چشم بخت از خواب برخاست | حسدگو دشمنانرا دیده بردوز | |||||
| بهاری خرمست ای گل[۲] کجائی | که بینی بلبلانرا ناله و سوز | |||||
| جهان بی ما بسی بودست و باشد[۳] | برادر جز نکونامی میندوز | |||||
| نکوئی کن که دولت بینی از بخت | مبر فرمان بدگوی بدآموز | |||||
| منه دل بر سرای عمر سعدی | که بر گنبد نخواهد ماند این گوز | |||||
| دریغا عیش[۴] اگر مرگش[۵] نبودی | دریغ آهو اگر[۶] بگذاشتی یوز[۷] | |||||