کلیات سعدی/غزلیات/تو هیچ عهد نبستی که عاقبت نشکستی
< کلیات سعدی | غزلیات
۵۲۲ – ط
تو هیچ عهد نبستی که عاقبت نشکستی | مرا بر آتش سوزان نشاندی و ننشستی | |||||
بنای مهر نمودی که پایدار نماند[۱] | مرا ببند ببستی خود از کمند بجستی | |||||
دلم شکستی و رفتی خلاف شرط مودت | باحتیاط رو اکنون که آبگینه شکستی | |||||
چراغ چون تو نباشد بهیچ خانه و لیکن | کس اینسرای نبندد در، اینچنین که تو بستی | |||||
گرم عذاب نمائی بداغ و درد جدائی | شکنجه[۲] صبر ندارم بریز خونم و رستی | |||||
بیا که ما سر هستی و کبریا و رعونت | بزیر پای نهادیم و پای بر سر هستی | |||||
گرت بگوشهٔ چشمی نظر بود باسیران | دوای درد من اول که بیگناه بخستی | |||||
هر آنکست که ببیند روا بود که بگوید | که من بهشت بدیدم براستی و درستی | |||||
گرت کسی بپرستد ملامتش نکنم من[۳] | تو هم در آینه بنگر[۴] که خویشتن بپرستی | |||||
عجب مدار که سعدی بیاد دوست بنالد | که عشق موجب شوقست و خمر علت مستی |