کلیات سعدی/غزلیات/خسرو من چون به بارگاه برآید

۶۵۰

  خسرو من چون ببارگاه (بر اید) نعره و فریاد از سپاه (برآید)  
  عاشق صادق ز خان و ما(ن بگریزد) مرد توانگر ز مال و جاه (برآید)  
  بر سر کویش نظاره ک(ن که هزاران) یوسف مصری ز قعر چا(ه برآید)  
  صبح چنان صادقست (در طلب او) کز هوس روی او پگا(ه برآید)  
  صومعه داران چو . . . . . . . . از همگان وافضیحتا (ه برآید)  
  غمزهٔ او مست و . . . . . . . . . هر که برون آید از (برآید)  
  گر بمثل دیرتر ز خوا(ب بخیزد) صبح در آن روز چاش(تگاه برآید)  
  آینه گر عکس او ز دو(ر[۱] ببیند) از دل سنگش هزار (آه برآید)  
  مرده اگر یاد او کند (بدل خاک) بر سر خاکش ب(سی گیاه برآید)  
  صبر کن ایدل . . . . . . . . . . . . کار برآید چو سا(ل و ماه برآید)  
  چون ز سر عشق او (کنند گناهی) بوی عبادت ازان (گناه برآید)  
  ایدل سعدی نه . . . . . . . . . . سجده کن آنجا ک. . . . . . . . .  


  1. ممکن است «زدوده» باشد.