کلیات سعدی/غزلیات/خسرو من چون به بارگاه برآید
< کلیات سعدی | غزلیات
۶۵۰
خسرو من چون ببارگاه (بر اید) | نعره و فریاد از سپاه (برآید) | |||||
عاشق صادق ز خان و ما(ن بگریزد) | مرد توانگر ز مال و جاه (برآید) | |||||
بر سر کویش نظاره ک(ن که هزاران) | یوسف مصری ز قعر چا(ه برآید) | |||||
صبح چنان صادقست (در طلب او) | کز هوس روی او پگا(ه برآید) | |||||
صومعه داران چو . . . . . . . . | از همگان وافضیحتا (ه برآید) | |||||
غمزهٔ او مست و . . . . . . . . . | هر که برون آید از (برآید) | |||||
گر بمثل دیرتر ز خوا(ب بخیزد) | صبح در آن روز چاش(تگاه برآید) | |||||
آینه گر عکس او ز دو(ر[۱] ببیند) | از دل سنگش هزار (آه برآید) | |||||
مرده اگر یاد او کند (بدل خاک) | بر سر خاکش ب(سی گیاه برآید) | |||||
صبر کن ایدل . . . . . . . . . . . . | کار برآید چو سا(ل و ماه برآید) | |||||
چون ز سر عشق او (کنند گناهی) | بوی عبادت ازان (گناه برآید) | |||||
ایدل سعدی نه . . . . . . . . . . | سجده کن آنجا ک. . . . . . . . . |
- ↑ ممکن است «زدوده» باشد.