کلیات سعدی/غزلیات/در من این هست که صبرم ز نکورویان نیست
< کلیات سعدی | غزلیات
۱۲۲– ط
در من این هست که صبرم ز نکورویان نیست | زرق نفروشم و زهدی ننمایم کان نیست | |||||
ای که منظور ببینیّ و تأمل نکنی | گر تو را قوّت این هست مرا امکان نیست | |||||
ترک خوبان خطا عین صوابست ولیک | چکند بنده که بر نفس خودش فرمان نیست | |||||
من دگر میل بصحرا و تماشا نکنم | که گلی همچو رخ تو بهمه[۱] بستان نیست | |||||
ای پریروی ملک صورت زیبا سیرت | هر که با مثل تو اُنسش نبود انسان نیست | |||||
چشم بر کرده بسی خلق که نابینااند | مَثل صورت دیوار که در وی جان نیست | |||||
درد دل با تو همان به که نگوید درویش | ای برادر که ترا درد دلی پنهان نیست | |||||
آنکه من در قلم قدرت او حیرانم | هیچ مخلوق ندانم که درو حیران نیست | |||||
سعدیا عمر گرانمایه بپایان آمد | همچنان قصهٔ سودای ترا پایان نیست |
- ↑ که عزیز ما سرویست که در.