کلیات سعدی/غزلیات/دو چشم مست تو برداشت رسم هشیاری
< کلیات سعدی | غزلیات
۵۶۲ – ط
دو چشم مست تو برداشت رسم هشیاری | و گر نه فتنه ندیدی بخواب بیداری | |||||
زمانه با تو چه دعوی کند ببدمهری؟ | سپهر با تو چه پهلو زند بغداری؟ | |||||
معلمت همه شوخی و دلبری آموخت | بدوستیت وصیت نکرد و دلداری[۱] | |||||
چو گل لطیف، ولیکن حریف او باشی | چو زر عزیز، ولیکن به دست اغیاری | |||||
بصید کردن دلها چه شوخ و شیرینی | بخیره کشتن تنها چه جلد[۲] و عیاری | |||||
دلم ربودی و جان میدهم بطیبت نفس | که هست راحت درویش در سبکباری | |||||
گر افتدت گذری بر وجود کشتهٔ عشق | سخن بگوی که در جسم مرده جان آری | |||||
گرت ارادت باشد بشورش دل خلق | بشور زلف که در هر خمی دلی داری | |||||
چو بت بکعبه نگونسار بر زمین افتد[۳] | بپیش قبلهٔ رویت بتان فرخاری | |||||
دهان پرشکرت را مثل بنقطه زنند | که روی چون قمرت شمسهایست پرگاری | |||||
بگرد نقطهٔ سرخت عذار سبز چنان | که نیم دایرهٔ برکشند زنگاری | |||||
هزار نامه پیاپی نویسمت[۴] که جواب | اگرچه تلخ دهی در سخن شکرباری | |||||
ز خلق گوی لطافت تو بردهٔ امروز | بخوبروئی و سعدی بخوب گفتاری |