کلیات سعدی/غزلیات/شادی به روزگار گدایان کوی دوست

by سعدی

۱۰۶– ب

	شادی بروزگار گدایان کوی دوست			بر خاک ره نشسته بامید روی دوست
	گفتم بگوشهٔ بنشینم، ولی دلم			ننشیند از کشیدن خاطر بسوی دوست
	صبرم ز روی دوست میسر نمی‌شود			دانی طریق چیست تحمل ز خوی دوست
	ناچار هر که دل بغم روی دوست داد			کارش بهم برآمده باشد چو موی دوست
	خاطر بباغ می‌رودم روز نوبهار			تا با[۱] درخت گل بنشینم ببوی دوست
	فردا که خاک مرده بحشر آدمی کنند			ای باد خاک من مطلب جز بکوی دوست
	سعدی چراغ می‌نکند در شب فراق[۲]			ترسد که دیده باز کند جز بروی دوست

---

1. می‌کشدم تا مگر دمی پیش.
2. تجدیدنظر: سعدی چراغ می‌نفروزد شب فراق