کلیات سعدی/غزلیات/شب عاشقان بیدل چه شبی دراز باشد
< کلیات سعدی | غزلیات
۱۹۴– ط
| شب عاشقان بیدل چه شبی دراز باشد | تو بیا کز اول شب در صبح باز باشد | |||||
| عجبست اگر توانم که سفر کنم ز دستت | بکجا رود کبوتر که اسیر باز باشد؟ | |||||
| ز محبتت نخواهم که نظر کنم برویت | که محب صادق آنست که پاکباز باشد | |||||
| بکرشمهٔ عنایت نگهی بسوی ما کن | که دعای دردمندان ز سر نیاز باشد | |||||
| سخنی که نیست طاقت که ز خویشتن بپوشم[۱] | بکدام دوست گویم که محل راز باشد؟ | |||||
| چه نماز باشد آنرا که تو در خیال باشی؟ | تو صنم نمیگذاری که مرا نماز باشد | |||||
| نه چنین حساب[۲] کردم چو تو دوست میگرفتم | که ثنا و حمد گوئیم و جفا و ناز باشد | |||||
| دگرش چو بازبینی غم دل مگوی سعدی | که شب وصال کوتاه و سخن دراز باشد | |||||
| قدمی که برگرفتی بوفا و عهد یاران | اگر از بلا بترسی قدم مجاز باشد | |||||