کلیات سعدی/غزلیات/شب عاشقان بی‌دل چه شبی دراز باشد

۱۹۴– ط

  شب عاشقان بیدل چه شبی دراز باشد تو بیا کز اول شب در صبح باز باشد  
  عجبست اگر توانم که سفر کنم ز دستت بکجا رود کبوتر که اسیر باز باشد؟  
  ز محبتت نخواهم که نظر کنم برویت که محب صادق آنست که پاکباز باشد  
  بکرشمهٔ عنایت نگهی بسوی ما کن که دعای دردمندان ز سر نیاز باشد  
  سخنی که نیست طاقت که ز خویشتن بپوشم[۱] بکدام دوست گویم که محل راز باشد؟  
  چه نماز باشد آنرا که تو در خیال باشی؟ تو صنم نمیگذاری که مرا نماز باشد  
  نه چنین حساب[۲] کردم چو تو دوست میگرفتم که ثنا و حمد گوئیم و جفا و ناز باشد  
  دگرش چو بازبینی غم دل مگوی سعدی که شب وصال کوتاه و سخن دراز باشد  
  قدمی که برگرفتی بوفا و عهد یاران اگر از بلا بترسی قدم مجاز باشد  


  1. در یک نسخهٔ قدیم: همه شب درین خیالم که حدیث وصل جانان.
  2. قیاس.