کلیات سعدی/غزلیات/هر سلطنت که خواهی می‌کن که دلپذیری

by سعدی

۵۷۵ – ط

	هر سلطنت که خواهی میکن که دلپذیری			در دست خوبرویان دولت بود اسیری
	جان باختن بکویت در آرزوی رویت			دانسته‌ام ولیکن خونخوار ناگزیری
	ملک آن تست و فرمان ملوک را چه درمان[۱]			گر بیگنه بسوزی ور بیخطا بگیری؟
	گر من سخن نگویم در وصف روی و مویت			آئینه‌ات بگوید پنهان[۲] که بی‌نظیری[۳]
	آنکو ندیده باشد گل در میان بستان			شاید که خیره ماند در ارغوان و خیری
	گفتم مگر ز رفتن[۴] غایب شوی ز چشمم			آن نیستی که رفتی آنی که در ضمیری
	ای باد صبح بستان پیغام وصل جانان			می‌رو که خوش نسیمی[۵] می‌دم که خوش عبیری
	او را نمیتوان دید از منتهای خوبی			ما خود نمی‌نمائیم از غایت حقیری
	گر یار با جوانان خواهد نشست و رندان			ما نیز توبه کردیم از زاهدی و پیری
	سعدی نظر بپوشان یا خرقه در میان نه			رندی روا نباشد در جامهٔ فقیری

---

1. ملک آن تست و لشکر سر بر زمین خدمت.
2. پیدا.
3. نسخ قدیم این بیت و بیت بعد را ندارد.
4. چو رفتی.
5. می‌بر، می‌وز.