کلیات سعدی/غزلیات/گر غصه روزگار گویم

۴۴۲ – خ

  گر غصهٔ روزگار گویم بس قصهٔ بی شمار گویم  
  یک عمر هزار سال باید تا من یکی از هزار[۱] گویم  
  چشمم بزبان حال گوید نی آنکه[۲] باختیار گویم  
  بر من دل انجمن بسوزد گر درد فراق یار گویم[۳]  
  مرغان چمن فغان برآرند گر فرقت نوبهار گویم  
  یاران صبوحیم کجایند تا درد دل خمار گویم  
  کس نیست که دل سوی من آرد تا غصهٔ روزگار گویم  
  درد دل بیقرار سعدی هم با دل بیقرار گویم  


  1. تا من غم آن نگار.
  2. بی‌آنکه.
  3. ابیات ساقط: (این بیت در یک نسخه است و کلمهٔ آخر آن خوانده نمیشود)
      سوز از دل عاشقان برآید گر واقعها ز . . . . . . . . گویم