کلیات سعدی/غزلیات/تو خود به صحبت امثال ما نپردازی

۵۷۸ – خ

  تو خود بصحبت امثال ما نپردازی نظر بحال پریشان ما نیندازی  
  وصال ما و شما دیر متفق گردد که من اسیر نیازم تو صاحب نازی  
  کجا بصید ملخ همتت فرو آید؟ بدین صفت که تو باز بلندپروازی  
  براستی که نه همبازی تو بودم من تو شوخ دیده مگس بین که میکند بازی  
  ز دست ترک خطائی کسی جفا چندان نمیبرد که من از دست ترک شیرازی  
  و گر هلاک منت درخورست باکی نیست[۱] قتیل عشق شهیدست و قاتلش غازی  
  کدام سنگدلست آنکه عیب ما گوید؟ گر آفتاب ببینی چو موم بگدازی  
  میسرت نشود سرّ عشق پوشیدن که عاقبت بکند رنگ روی غمازی  
  چه جرم رفت که با ما سخن نمیگوئی؟ چه دشمنیست که با دوستان نمیسازی؟  
  من از فراق تو بیچاره سیل میرانم[۲] مثال ابر بهار و تو خیل میتازی  
  هنوز با همه بد عهدیت دعا گویم که گر بقهر برانی بلطف بنوازی  
  تو همچو صاحبدیوان مکن که سعدیرا[۳] بیکره از نظر خویشتن بیندازی  


  1. عمر تو با.
  2. تجدیدنظر: من از فراق تو بیچاره سیل میریزم
  3. تجدیدنظر: نه همچو صاحبدیوان مکن که سعدی را