کلیات سعدی/غزلیات/من بی‌مایه که باشم که خریدار تو باشم

۴۰۲– ط

  من بیمایه که باشم که خریدار تو باشم حیف باشد که تو یار من و من یار تو باشم  
  تو مگر سایهٔ لطفی بسر وقت من آری که من آنمایه ندارم که بمقدار[۱] تو باشم[۲]  
  خویشتن بر تو نبندم که من از خود نپسندم که تو هرگز گل من باشی و من خار تو باشم  
  هرگز اندیشه نکردم که کمندت بمن افتد که من آنوقع ندارم که گرفتار تو باشم[۳]  
  گذر از دست رقیبان نتوان کرد بکویت مگر آنوقت که در سایهٔ زنهار تو باشم  
  گر خداوند تعالی بگناهیت بگیرد گو بیامرز که من حامل اوزار تو باشم  
  مردمان عاشق گفتار من ای قبلهٔ خوبان چون نباشند که من عاشق دیدار تو باشم  
  من چه شایستهٔ آنم که ترا خوانم و دانم مگرم هم تو ببخشی که سزاوار تو باشم  
  گرچه دانم که بوصلت نرسم بازنگردم تا درین راه بمیرم که طلبکار تو باشم  
  نه درین عالم دنیا که در آن عالم عقبی همچنان بر سر آنم که وفادار تو باشم  
  خاک بادا تن سعدی اگرش تو نپسندی[۴] که نشاید که تو فخر من و من عار تو باشم  


  1. که خریدار.
  2. تجدیدنظر: که من آن پایه ندارم که بمقدار تو باشم
  3. ابیات ساقط:
      هرگز اندر همه عالم نشناسم غم و شادی مگر آن وقت که شادی خور و غمخوار تو باشم  
  4. سعدی آن به که نباشد اگر او را نپسندی.